Karanlık . Karanlık . Hiçbir parlaklık yok.Bir ışıltı , ufacık bir parlaklık yok.. Burası neresi , saat kaç, günlerden ne? Ne zamandır buradayım. Bilmiyorum. Kendimi dahi göremiyorum.Karanlıktan gözlerimde hayali çizgiler dolanıyor.Şekiller.Manasız hareket ediyorlar.
O his..
Varla yok arasındaki hal.Sanki yokum.İnsan kendini yok sayabilir mi? Evet.. Yokum . Burada değilim.Böyle uykuyla ayıklık arası bir şey sanki bu.Ya da kaybolmuş, aramaktan bıkmış duvarın dibine büzülüp oturmak gibi.Hatta ölmek gibi.Sadece gözlerim canlı kalmış.Belki de dünya gibi dönmekten döndüğünü hissetmiyor..
Çocuklar…
Onların gözleri.Işık saçıyor.Onların gözlerine ne kadar bakarsan tıpkı gözyüzü gibi sonu yok.Tek bir duygu tanımlanmış; Mutluluk.. Bir daha bakın.Daha dikkatli bakın.Bir çocuğun mutlu anında gözlerinin içine bakın..Sanki orası biraz daha aydınlık.Orası parlak.Gökyüzü gibi maviler var.. Deniz gibi.. Bahar gibi.. Evet orası aydınlık..
….
Karanlık.. Karanlık..
Otobüs yanaşmış durağa, yolcuları inip biniyor.Biri koşuyor.. Biri yürüyor.. Elinde kitapları bir öğrenci.Köşe de simitçi.Yaşlı bir kadın.Güzel bir kız.İnsanlar…. Kalabalık herkes bir tarafa koşuşturuyor.Gürültü, uğultular …
Ama karanlık.. Lanet bir karanlık.Hiç ışık yok.Göremiyorum.Sanılmasın aydınlık işte ama yalnızlık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder